DZWONNICA

Uznawana przez wielu znawców i miłośników staropolskiej drewnianej architektury sakralnej za wybitne dzieło architektury.
Zbudowana w XVIII w. konstrukcji słupowej, oszalowana deskami. Kwadratowa u podstawy. W części przyziemnej arkadowe przejście na przestrzał - zapewne dawniej główne przejście na plac kościelny (dawniej cmentarz), jako że całe terytorium owalnego kształtu ogrodzone było szczelnym parkanem drewnianym (dziś zrekonstruowane). Przyziemie dzwonnicy przykryte jest czteropłaciowym daszkiem gontowym. Wyrasta z niego jakby druga kondygnacja, węższa i niższa, z otwartymi arkadkami. Wieńczy ją i przykrywa łamany daszek z latarnią. Szczyt dzwonnicy zdobi dodatkowo kowalskiej roboty żelazny krzyżyk z kogutkiem.
Całość tej niewielkiej budowli architektonicznie jest urozmiacona i dlatego sprawia takie miłe estetycznie wrażenie.
Zabudowę tego zabytkowego zespołu dopełnia plebania, utrzymana w stylu dworkowym - zbudowana w 1930 r.